ჯეფ კასტელო დაქირავებული მკვლელია. ჭკვიანი, გამოცდილი და ცივსისხლიანი ის ერთ-ერთ საუკეთესოდ ითვლება თავის საქმეში, ამიტომ იღებს რა შეკვეთას ერთ ძალიან გავლენიან პირზე, საქმეს ყოველგვარი სირთულის გარეშე ასრულებს. მკვლელი არც ნაკვალევს ტოვებს და დამაჯერებელ ალიბსაც ქმნის თავისთვის, მაგრამ უეცრად გამოჩნდება მკვლელობის თვითმხილველი, რომელმაც მკვლელი სახეზე იცის. პოლიცია და დანაშაულის შემკვეთები ნადირობას აცხადებენ კასტელოზე, რომელიც იძულებულია ჯუნგლებში დაჭრილი ვეფხვივით თავი დაიცვას…
ფილმი იწყება ფრაზით სამურაის კოდექსიდან იმაზე რომ, სამურაის მარტოობა მხოლოდ ვეფხვის ჯუნგლებში მარტოობას შეიძლება შევადაროთ. სინამდვილეში კი ეს ფრაზა თვითონ ჟან-პიერ მელვილმა მოიფიქრა, რომელსაც მსგავსი ხრიკი თავის არაერთ ფილმში გამოუყენებია. ფრანგული კინომატოგრაფიის ერთ-ერთი მთავარი გენიოსი გარეგნულად დიდად არ განსხვავდებოდა მის მიერ შექმნილი კინოგმირებისგან. გვერდებში ჩაკეცილი ქუდი, მუქი მზის სათვალე, მკაცრი ჩაცმულობა. ასეთად გვევლინება იგი ჟან-ლიუკ გოდარის ფილმ ,, უკანასკნელ ამოსუნთქვაში”, სადაც მწერალ პარვულესკოს ასახიერებს. წერა კი ნამდვილად შეეძლო. მელვილის სცენარების, ფილმოგრაფიის უმეტესს ნაწილს პოსტმოდერნისტულად მკაცრი, ზუსტად გათვლილი განგსტერული დრამები წარმოადგენენ, რომელთაც ახალ კრიმინალურ კინოესთეტიკას დაუდეს არა მხოლოდ ამ ჟანრში, ზოგადად კინოშიც. მან ფსევდონიმი ( ნამდვილი გვარია – გრუმბახი) მისი საყვარელი ამერიკელი მწერლის ჰერმან მელვილის საპატივცემულოდ აიღო. იგი მონაწილეობას იღებდა მეორე მსოფლიო ომში. ფრონტიდან დაბრუნებულმა განაცხადი შეიტანა რეჟისორის ასისტენტის ლიცენზიაზე, თუმცა უარი უთხრეს და ამის შემდგომ გადაწყვიტა ფილმები თავისი ხარჯებით დაედგა. საინტერესოა ჟან პიერ მელვილის და ალენ დელონის კოლობორაციის ისტორია, რომლის შედეგად ფრანგული კინოს გამორჩეული შედევრები იშვა. რეჟისორის პირველ შეთავაზებაზე ერთად ემუშავათ ფილმზე, კინოვარსკვლავის უარი მიიღო. ალენ დელონი საპასუხო წერილში წერდა, რომ სხვა უფრო მნიშვნელოვანი ამერიკული პროექტებით იყო დაინტერესებული. მელვილის ,,მეორე სუნთქვის”( Le deuxième souffle, 1966) წარმატების შემდეგ ალენ დელონი თვითონვე გავიდა მასზე და თანამშრომლობა შესთავაზა. შერჩეული პროექტის ჩავარდნის შემდეგ( ფილმის გადაღების უფლების გამოსყიდვა შეუძლებელი აღმოჩნდა, რადგან ლეზუს წიგნის მიხედვით უკვე გადაღებული იყო ფილმი), არჩევანი შეჩერდა სცენარზე, რომელიც მელვილმა 1963 წელს სპეციალურად ალენ დელონისთვის დაწერა, სანამ ეს უკანასკნელი უარს ეტყოდა თანამშრომლობაზე. დელონმა სასწრაფოდ მოითხოვა გაცნობოდა ნაწერს. სცენარს მსახიობის სახლში კითხულობდნენ. როგორც მელვილი იხსენებს, დელონი მას ფეხებზე იდაყვდაყრდნობილი, თვალებზე ხელებაფარებული უსმენდა. უეცრად თავი ასწია, საათს შეხედა და რეჟისორს თხრობა გააწყვეტინა: ,,უკვე შვიდი წუთია კითხულობთ და ჯერ ერთი დიალოგიც კი არ ყოფილა. ჩემთვის ეს საკმარისია. თანახმა ვარ. ფილმს რა ერქმევა?” ,,სამურაი” – უპასუხა მელვილმა. ისე რომ სიტყვა არ დაუძრავს, ალენ დელონი ადგა და რეჟისორი საძინებელ ოთახში გაიყვანა. იქ მხოლოდ ტყავის საწოლი იდგა, საწოლის თავზე კი კედელზე სამურაის ხმალი ეკიდა…
სამურაი (Le samouraï)
რეჟისორი: ჟან-პიერ მელვილი 1967წ.
(საფრანგეთი, იტალია)
