ტაი უესთის რეტრო ჰორორი პორნომსახიობზე, სატანიზმზე, სერიულ მკვლელებზე და 80-იანი წლების ჰოლივუდზე: მაქსინის სისხლიანი საგა გრძელდება
1980-იანი წლების ჰოლივუდში, ზრდასრულთა ფილმების ვარსკვლავმა და დამწყებ მსახიობმა მაქსინ მინქსმა საბოლოოდ მიიღო მთავარი როლი. მაგრამ როდესაც იდუმალი მკვლელი ქალაქის ვარსკვლავებს უმიზნებს, სისხლის კვალი ემუქრება მის ბნელ წარსულს.
დიდიხნის ნანატრი”მაქსინი”, ენერგიული საშინელებათა ტრილოგიის დასკვნითი ნაწილი, სულ რაღაც ერთი დღეა რაც გამოვიდა საქართველოს კინოთეატრებში. ეს ტრილოგია, რომლის რეჟისორი ტაი უესტი გახლავთ, დაიწყო ფილმებით X და Pearl 2022 წელს. მაშ ასე, მოდით გავიგოთ როგორ მთავრდება მია გოთის პერსონაჟის ისტორია და როგორ იკვლევს იტალიური ჯალოსა სერიული მკვლელების გავლენას ამ ნარატივში.
მაქსინ მინქსი (მია გოთი) ოცნებობს რაღაც უფრო დიდზე: შეაღწიოს ჰოლივუდში და ითამაშოს ნამდვილ, მთავარ ფილმში, რომელიც მოხიბლავს ფართო აუდიტორიას. კასტინგზე ყოფნისას მაქსინი ავლენს თავდაჯერებულობასა და ერთგვარ მბრძანებულურ ყოფნას, რასაც გოთი იმდენად კარგად ასახავს რომ, აიძულებს აუდიტორიას უყოყმანოდ დაიჯეროს მისი ვარსკვლავური ამბიციურობა. როგორც კი ჰოლივუდი მას იშვიათ შესაძლებლობას აძლევს, რომელსაც მაქსინი დაუფიქრებლად იყენებს, იგი იღებს მთავარ როლს საშინელებათა ფილმში “პურიტანი 2”, რომლის რეჟისორი ამბიციური ელიზაბეტ ბენდერია. (ლიზა დებიკი)
თუმცა, მაქსინის წარსული უარს ამბობს მის კარიერაში წინსვლაზე. იგი იღებს შემაშფოთებელ ვიდეოკასეტას უცხო ადამიანისგან, სადაც ნაჩვენებია ტეხასის ფერმაში გადაღებული საშინელი პორნოგრაფიული სცენები (მოვლენები ასახული ფილმში X). მანიაკი იწყებს მის შანტაჟს, ხოლო ერთდროულად მიზნად ისახავს და კლავს მის ახლო წრეში მყოფებს. შედეგად, სახიფათო ხდება ღამით გარეთ გასვლა, სატელევიზიო გადამღებები იდუმალ მკვლელს “ღამის მოთვალთვალეს” უწოდებენ. (რომელიც სავარაუდოდ ერთგვარი reference-ია იმდროს არსებული მანიაკის, რიჩარდ რამირეზი, “მოღვაწეობდა” 84-85 წლებში)
მოვლენები “მაქსინში” 1985 წელს ვითარდება. განსხვავებით Pearl-ისა, ტაი უესტი გადადის ინტიმური, პროვინციული გარემოდან, მოდურ, ურბანულ გარემოში. რეჟისორი დეტალურად ასახავს, აღწერს ეპოქის არსს: მაქსინი ატარებს ტექსტურირებულ ვარცხნილობასა და კაშკაშა მაკიაჟს, ხოლო ლოს-ანჯელესი, სადაც ის სეირნობს, ირეკლება უთვალავი მაღაზიის ვიტრინაში და განათებულია სხვადასხვა ნიშნებითა და მოლურჯო ფერის ნეონებით. აქ შეგიძლიათ მარტივად მიირთვათ ყავა, უყუროთ პორნოფილმებს VHS-ზე, გამოიყენოთ არალეგალური სუბსტანციები უახლოეს ბარის საპირფარეშოებში და შეხვდეთ ადგილობრივ ლამაზმანებს.
ბუნებრივია, მია გოთი დომინირებს ეკრანზე. “მაქსინი” გამოირჩევა მიას კარიერაში როგორც მისი ერთ-ერთი საუკეთესო პერფორმანსი. მიუხედავად მისი როლებისა ბრენდონ კრონენბერგის Infinity Pool-ში და ლუკა გუადანინოს რიმეიქში Suspiria, “მაქსინში” მისი არაჩვეულებრივი ქარიზმა, მიმზიდველობა და მონდომება ანათებს ყოველ კადრში. გოთი სრულყოფილად იძირება ყველა სცენაში. ის იმდენად დამაჯერებელია, რომ იგრძნობა თითქოს მაქსინ მინქსის როლი მისთვის იყო მორგებული და შექმნილი.
ტაი უესტი აშკარად იყო შთაგონებული იტალიური ჯალოთი (კინო/სლეშერის სახეობა), რომელთა შორის დარიო არჯენტოს Suspiria-ც იგულისხმება. ეს გავლენა კი აშკარაა “მაქსინის” ცოცხალ ფერებში, შავი, ტყავის ხელთათმანებში გამოწყობილ მანიაკში, სისხლიან სცენებსა სოციალური “ბუგიმენების”, მაგალითად სატანისტთა (ან კულტისტებთა) სიმრავლეში, რომლებიც შეპყრობილნი არიან პურიტანული იდეებითა და ცეცხლით განწმენდით, სხვა ეშმაკური იმიჯის ელემენტებთან ერთად, რომლებიც წარმოდგენილია შემაშფოთებელი სიზუსტით. განვიხილოთ თვითონ მაქსინი: ერთ სცენაში, კერძოდ კი ერთ-ერთი ქუჩის ბნელ კორიდორში, მაქსინს ვინმე მანიაკი აეკიდება ჯიბის დანით შეიარაღებული, (ბასტერ კიტონის ფორმაში გამოწყობილი) ის ისაა რომ, ჩვენი მთავარი გმირი მომწყვდეულია კუთხეში, მაქსინი მოულოდნელად ამოიღებს იარაღს და მანიაკს აჩერებს, ბოლომდე აშიშვლებს, მუხლებზე და შემდეგ ძირს აწვენს და ბოლოს საშინელი სისასტიკით, ყოველგვარი ფიქრის გარეშე, უსრესს მამაკაცურ ღირსებას. უესტის მხატვრულ სამფლობელოში ეს, როგორც ჩანს, წარმოადგენს ძლიერი ქალის ტრიუმფს პატრიარქალურ სამყაროში.
რეჟისორის უსაზღვრო სინეფილია ტრილოგიის ყოველ კადრშია, ისევე როგორც მის წინა ნამუშევრებში, X და Pearl. ეს სერია (უფრო სწორედ, ტრილოგია) უპირველეს ყოვლისა აღნიშნავს კინოს ტრანსფორმაციულ ძალას, მეორეხარისხოვანი აქცენტით გოთის გმირის ევოლუციაზე. იგივე მსახიობი განასახიერებს მაქსინს და პერლს, რაც მის მრავალმხრივ ნიჭზე მეტყველებს. მსგავსი ნარატიული მდიგომა მხოლოდ ამ რეჟისორისთვის არ არის დამახასიათებელი. ის აგრეთვე ეხმიანება კვენტინ ტარანტინოს ბოლო ნამუშევარს “ერთხელ ჰოლივუდში” და დემიენ შაზელის “ბაბილონს”. ეს რეჟისორები, ისევე როგორც უესტი იზიარებენ საერთო ამბიციას: ავიდნენ ჰოლივუდის მეტაფორულ ბორცვზე და გამოამჟღავნონ ინდუსტრიის ხშირად უხილავი, მწარე რეალობა. მათი ისტორიები ხაზს უსვამს გამძლეობასა და საკუთარი თავის რწმენის მნიშვნელობას, რეზონანსს, როგორც უნივერსალურ ჭეშმარიტებას, რომელიც გამოიყენება ყველა სფეროში და არა მხოლოდ კინოში. შესაბამისად, ტრილოგია ემსახურება ამ ყველაფერს როგორც ერთგვარი “სასიყვარულო წერილი” კინოხელოვნებისადმი, მოწმობს ურყევ სულისკვეთებას, რომელიც საჭიროა ჰოლივუდში წარმატების მისაღწევად და უფრო ფართო კომენტარს ნებისმიერ ინდუსტრიაში ტრიუმფისთვის საჭირო გამძლეობის შესახებ.
მისი წინამორბედების მსგავსად, Maxine სავსეა რეფერენსებითა და ციტატებით საკულტო საშინელებათა ფილმებიდან და ჰოლივუდის კლასიკებიდან. დროდადრო, “ნასესხები” მასალის ამ ერთგვარი კალეიდოსკოპის ფონზე, ახალი ფილმი ორიგინალურობა თითქოს იჩრდილება. შესაბამისად, უესტის შემოქმედება უფრო მეტად ჰოლივუდის უდიდესი ჰიტების გამოფენას ჰგავს, ვიდრე დამოუკიდებელ ნამუშევარს. თუმცა, მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ ეს “easter egg”-ები და კლასიკური ციტატები სავარაუდოდ ნასიამოვნებ და აღფრთოვანებულს დატოვებს აუდიტორიას. ჰიჩკოკის (ფილმში ვხვდებით Psycho-ს ლეგენდარულ სახლს, სადაც ასევე ვიგებთ, რომ რამდენიმე წლის წინ იგივე ადგილას გადაიღეს მეორე ნაწილიც), ჯოელ შუმახერის, ბრაინ დე პალმას (რამდენიმე კადრში ბრაიანის ცნობილ ტექნიკას გაყოფილ კადრებს ე.წ. split shots-ს ვხვდებით) და ჯონ კარპენტერის ფანები ბევრს საერთოს იპოვიან და გახარებულები იქნებიან ამ რეფერენსებით.
საუნდტრეკების მხრივ “მაქსინი” საკმაოდ კარგად ეხმიანება 80-იანების ეპოქას, ჩვენ ვხვდებით როგორც Judas Priest-ის Prisoner Of Your Eyes, ისევე Frankie Goes to Hollywood-ის Welcome to the Pleasuredrome-ს, სხვა დანარჩენ იმდროინდელ მუსიკასთან ერთად, რაც კარგად ეხამება ატმოსფეროს და ფილმს ავთენტურს ხდის. მიუხედავად იმისა რომ მაქსინის პერსონაჟი ცოტათი პასიურია ამ ნაწილში და ის თითქოს გვერდით მდგომი ადამიანია, სიუჟეტის მსვლელობისას დრო და დრო ვხედავთ მის თავდაჯერებულობასა და შეუპოვრობას. მთავარი გმირის გარდა, ასევე ვხვდებით ლეგენდარულ კევინ ბეიკონს ბინძური, უხეში და მზაკვარი კერძო გამომძიებლის როლში, რომელიც უყოყმანოდ შეიცვლის მხარეებს საკმარისი თანხის სანაცვლოდ და აქტიურად ეხმარება ისტორიის მთავარ ანტაგონისტს. მსახიობთა რიგებში ასევე არის ჯანკალო ესპოზიტო (გუსტავო ფრინგი Breaking Bad-იდან), მაქსინის ერთგული მენეჯერი და ადვოკატი, ქარიზმატული და ლოიალური, რომელიც ყველაფერს იზავს რათა ჩვენმა გმირმა წარმატებას მიაღწიოს და ჰოლივუდში ადგილი დაიმკვიდროს. ასევე გამოვარჩევდი ფედერალური ბიუროს გამომძიებელთა დუეტს – ბობი კანავალესა და მიშელ მონაგანის მონაწილოებით, რომლებიც ფეხ და ფეხ მიჰყვებიან მაქსინს, რათა გამოიჭირონ მანიაკი და დაასრულონ ეს ბრუტალური სასაკლაო, ერთხელ და სამუდამოდ.
შესაძლოა უესტის ელეგანტური ვიზიონერიზმის აღლუმი ფართო აუდიტორიისთვის რაღაც მხრივ უაზროდ ჭარბი აღმოჩნდეს. საშინელებათა ფერადი კვინტესენციის მიღმა, რომლითაც სტუდია A24 მუშაობდა ბოლო წლებში, არ იმალება რაიმე დამატებითი მნიშვნელობა ან მომხიბვლელი სიუჟეტური “გადახვევები”. (ტვისტები) რაღაც მომენტში, ის სიველურე, რაც მესამე ნახევრისკენ ხდება, (რაც შეიძლება ზოგისთვის იმედგამაცრუებელიც კი აღმოჩნდეს) სადაც სასტიკი სროლის სეგმენტია გამომძიებლებსა და ბოროტმოქმედებს შორის, დამღლელი გახდეს და შეწყვიტოს შთაბეჭდილების მოხდენა.
თუმცაღა ამ “სპეციფიური” პრეტენზიების და მინუსების გათვალისწინებით, “მაქსინი” მაინც საინტერესო, გასართობი და სასპენსით სავსე თრილერი გამოვიდა, სლეშერის და ინტრიგის გარკვეული დოზით, რომელშიაც მიმობნეული შესაბამისი ჟანრის კლასიკური ომაჟები, რეფერენსები, როგორც ერთგვარი პატივისცემა იმდროინდელი კინემატოგრაფისადმი. ცხადია, რაღაც მხრივ ეს “ილეთი” დამღლელი ხდება, რის გამოც ფილმი თითქოს თავის თავში იკარგება, მაგრამ როგორც ერთჯერადი “გასეირნება” წარსულ ეპოქაში, მაინც სასიამოვნო მცდელობაა, მიუხედავად არც თუ ისე დამაკმაყოფილებელი ფინალის და მესამე ნახევრისა.
ფილმი ამჟამად გადის კინოთეატრებში, ხოლო ციფრულად გამოვა ყველგან 13 აგვისტოს.
მაქსინი (Maxxxine)
რეჟისორი: თაი უესტი (Ti West)
ხანგრძლივობა: 1 საათი და 44 წუთი